Even bijkletsen

Zo nou lieve allemaal, we zijn alweer flink wat dagen verder en er is hier zoveel te zien en te doen dat we amper aan schrijven toekomen. We zitten nu na een week van hot naar her hoppen in de trein naar Tokyo waar we de komende week logeren. Dus even iets minder reistijd en meer tijd om even stil te staan en alles in ons op te nemen. Maar wat hebben we de afgelopen weken al veel gezien en gedaan!

Na onze laatste blog zijn we naar Kyoto gegaan waar we 4 nachten zijn gebleven. Vanuit het gezellige hostel hebben we Kyoto verkend op de fiets, met de bus en lopend. Highlights van Kyoto zijn het bamboebos, Gion (de geishabuurt), Fushimi Inari (met de duizenden oranje shinto-poorten), het Imperial Palace (Kyoto was lange tijd de hoofdstad van Japan) en de vele mooie paleizen, tempels en tuinen. Ook hebben we in Kyoto echt de lekkerste gyoza (dumplings) ooit gehad. 

Na vier dagen waren we ook wel uitgetempeld in Kyoto en zijn we naar onze volgende bestemming Nara gegaan. Nara is eigenlijk een enorm groot park in een stadje. In dit park lopen duizenden herten die je mag voeren met speciale koekjes die je op elke hoek kunt kopen. In het begin gaf dit hilarische beelden want aan de ingangen zijn de herten zó brutaal en verwend dat ze het hele pak koekjes uit je handen grissen en als je ze niet snel genoeg voert gaan ze bijten. Resultaat: gillende en rondrennende Japanse meisjes, ultiem vermaak, ware het niet dat ik er zelf ook ongeveer zo bij liep. Verderop in het park waren de beestjes gelukkig wat minder agressief. Na een stuk wandelen moesten wij natuurlijk ook even een kijkje nemen in Todai-ji, een enorm hoge tempel (vooruit, nog maar ééntje dan) waarin een 15 meter hoge boeddha staat. Om het imposante effect te versterken adviseerde de Lonely Planet om naar de grond te blijven kijken totdat je binnen voor het ding stond, even een paar seconden te wachten en dan omhoog te kijken. Dit gaf inderdaad wel een extra effect aan de ervaring. Wat een joekel, of zoals die gozer (die ex van Megan) uit Temptation Island zegt: "heb ik dat grote beest ook eens gezien". De wandeling voerde ons nog langs tempels, lantaarns en door bossen (!) voordat we weer in het centrum uitkwamen. Terug in ons hostel werden we verwelkomd door de eigenaar die op een biwa zat te spelen en te zingen, wat ook wel een cadeautje was. En we hebben ook een Japanner bezig gezien op de dance dance revolution machine, mijn hemel die was goed! Alles op het hoogste niveau en alles foutloos. Echt tof om te zien.

De volgende dag zijn we afgereisd naar Himeji, een klein stadje wat bekend staat om het mooiste kasteel van Japan. In 2015 hebben ze de restauratie (en aardbeving-versteviging) van 6 jaar afgerond en alles staat er nu weer prachtig bij. Het was ook nog eens stralend weer dus het witte kasteel stond te schitteren in de zon. Echt een plaatje. Het guesthouse was overigens ook het benoemen waard, pas net geopend door een trots gezinnetje en het ontbijt werd zo liefdevol bereid in het keukentje, je kon echt zien dat dit hun droom was. Bij het ontbijt ontmoetten we ook een vrolijke Zwitser die ons een hostel in Hiroshima aanbeval. Dat kwam goed uit want er zaten nog een paar gaten in ons verblijfplan de komende dagen. Dus die hebben we maar even opgevuld. Het nadeel van Japan is namelijk dat je altijd vooruit moet reserveren, je kunt niet zomaar bij een ho(s)tel aankloppen en je hebt een plekje. Onze slaapplek voor die avond was al wel geregeld, want we hadden een couchsurfadresje! Na wat gereis kwamen we eerst aan op het eiland Naoshima, een eiland wat helemaal in het teken staat van kunst. Hier hebben we een fiets gehuurd en zijn we lekker gaan fietsen en alle arthouse projecten gaan bekijken. Zo was er een ruimte die compleet donker was met aan het eind een hele zwakke lichtbron. Na een paar minuten in deze ruimte kon je ineens de contouren van de kamer zien. Zo ervaar je ineens dat we écht nachtzicht hebben. Een ander huisje was helemaal gebouwd van schroot, binnen stond een Statue of Liberty en ook was er een toilet zonder deur wat onderdeel was van het kunstwerk. Voor de grap spoelde ik de wc door en deed ik alsof ik er net vanaf kwam, je had dat gezicht van die meisjes bij de ingang moeten zien! Die kwamen aangerend! Ze konden er ook erg om lachen gelukkig. Die avond hadden we afgesproken met Eric, een Texaan die als vertaler werkt voor de plaatselijke overheid. Hij is nu 30 en leert al sinds zijn 15e Japans. Hij spreekt zelfs beter Japans dan de meeste Japanners. Erg knap. Hij nam ons mee naar een immens populair restaurantje in de stad waar een wachtrij buiten stond. We mochten aansluiten in de wachtrij wat blijkbaar al een voorrecht is... Het duurde gelukkig niet erg lang en het eten was erg goed. We hebben Eric gewoon van alles laten bestellen en ons laten verrassen, dat werkte top. Na het eten zijn we nog een shisha/sportbar ingedoken voor een waterpijpje en een biertje. Er was daar ook een borrel van allerlei Japanners dus het was daar erg gezellig. We hebben het niet al te laat gemaakt want wij moesten de volgende dag fit zijn voor de volgende te gekke ervaring!

Ons was namelijk aangeraden om de Shimanami Kaido te gaan fietsen (bedankt Pierre!). Dus vroeg opgestaan om in Onomichi een stel fietsen te huren en de 80 km lange rit over 6 eilanden te fietsen die met bruggen aan elkaar verbonden zijn. We hadden ons voorgenomen om gewoon lekker te fietsen tot we het zat waren, maar wat schetste onze verbazing, wij fietsten die route zo eventjes af! Wat was dat gaaf, en wat een uitzichten! Het weer was ook fantastisch. Ergens halverwege was een eiland waar enorm veel scheepsbouw was, grote loodsen waar gelast werd en enorme stellages; hier was een viezig oud restaurantje waar we gewoon de daglunch bestelden, smullen zeg! Na deze atletische prestatie werden we voor het eten verwacht ins ons krakkemikkige maar sfeervolle guesthouse, gewoon mee-eten wat de pot schaft en lekker kletsen, erg fijn.

De volgende dag was het druilerig en somber weer, de perfecte dag dus om Hiroshima te bezoeken. In het mooie museum hebben we uitgebreid de tijd genomen om alle slachtofferervaringen te luisteren, foto's te bekijken en alle informatie in ons op te nemen. Wat een vreselijke aanslag is dat geweest. Verderop staat ook nog het icoon van de atoombomaanslag, de A Bomb Dome, het enige gebouw wat ze hebben laten staan. Erg indrukwekkend en met het decor van donkere wolken en motregen heeft dit een onuitwisbare indruk op ons achtergelaten. Tijd voor een biertje en een potje Wii Sports in het hostel, hé daar is die blije Zwitser weer! Lichtelijk aangeschoten en hongerig op zoek naar de plaatselijke specialiteit: okonomyaki. Linda (Kors), deze moet op de kaart bij Waar!

Ondertussen kijken we even uit het raam en daar zien we ineens mount Fuji schitteren met zijn besneeuwde bergtop boven alle andere bergen uit. Er is geen wolkje aan de lucht dus echt een plaatje!

Na een nachtje snurken was het weer vroeg op want er stond ons nog een ritje te wachten naar Kinosaki Onsen. Dit is een dorpje waar je kunt onsen-hoppen. Onsens zijn heetwaterbaden, dit water komt uit de bergen. Japan is immers een vulkanisch eiland dus het heeft een ingebouwd boilertje. Onsenhoppen werkt zo: je gaat naar een Onsen, kleedt je uit en gaat naar binnen. Daar is een heet bad en langs de want allemaal krukjes met zeep en douchekoppen. Je gaat zitten op zo'n krukje, wast jezelf goed en daarna ga je lekker in bad zitten. Als je uitgebadderd bent trek je een yukata (een zomerse kimono / omslagjurk) aan, jasje met enorme mouwen eroverheen, slippers aan en slof je over straat naar de volgende onsen. Na dit ge-onsen (inmiddels fantaseren we over een hottub in de tuin in Japanse stijl en die noemen we 'de onse') hebben we wel zin in wat voedsel. We komen uit bij een restaurantje waar de eigenaar communiceert met een vertaalmachine wat erg hilarisch is. Daar kreeg ik sashimi en Ro een sashimi parfait (Dorine jij zou ervan gruwelen) en dat was echt kwaliteit, zo lekker. Manita hier moet jij een keer heen.

We hebben uit Nederland overigens een zooi Groningse metworsten meegenomen om weg te geven. Dus elke keer als wij ons verblijf echt bijzonder (worstwaardig) vinden geven wij de gastheer een worst cadeau. Zo ook Yamasaki, die ons overal naar toe wilde rijden aangezien zijn guesthouse ook vrij afgelegen lag. En ons dus ook overal weer oppikte. Dit vonden wij zo lief dat wij hem een worst gaven. Stond hij ons 's ochtends op te wachten met een zakje chocolaatjes en een pak sportsokken! Erg schattig wel.

Nadat Yamasake-san ons uiteraard naar de trein had gebracht zijn we op weg gegaan naar Kanazawa. Hier vind je één van de mooiste tuinen in Japan. In de vijver zaten enorme Koi karpers die zowat de kant op zwommen en over elkaar heen buitelden om ons 'voer' (kleine visjes met amandel, gewoon een snackje) te pakken te krijgen. Het avondeten was ook memorabel, er was een bekende Oden tent, en als er een wachtrij is weet je dat je goed zit, zo ook hier. Lekker aan de bar tussen wat flink beschonken kereltjes. Oden zijn trouwens onder andere viskoekjes in een soort bouillon, maar we hebben hier ook de lekkerste asperges ever gehad. Toen we een gegrilde makreel bestelden stonden we voor een uitdaging, hoe eet je zo'n ding met stokjes? Gelukkig was mijn buurman niet te beroerd om het ons voor te doen en Ro zelfs even een hapje te voeren. 

Na Kanazawa stond Takayama op het programma, een oud handelsstadje en tussenstop op weg naar Kamikochi. Stiekem hartstikke leuk, ik heb even lekker langs de winkeltjes gestruind en Ro is op berenjacht op de berg gegaan. ' s avonds hebben we het beste rundvlees ter wereld gegeten, nog beter dan Wagyu beef, namelijk Hida beef. Dat is zo mals omdat de koeien aan zulke temperatuursschommelingen blootgesteld worden zo hoog in de bergen. 

De volgende dag was gereserveerd voor Kamikochi, midden in de Japanse alpen met besneeuwde bergtoppen en rivieren zo blauw als de bountyzee. Het was stralend weer en we hebben een fantastische wandeltocht gemaakt. In de rivier zaten de aapjes te spelen en te rennen, fantastisch mooi. Had ik al gezegd dat het fantastisch was?

Na enig zoekwerk en wachtwerk (onze ryokan was blijkbaar totaal ergens anders) stond ons een verrassing te wachten. Wij hadden namelijk een belachelijk dure once in a lifetime overnachting geboekt in een ryokan. Een ryokan is een traditioneel Japans verblijf met onsens en elfjes die je bed uit de kast toveren wanneer je zit te eten en supersjiek eten. Maar toen we uit de bus stapten werden we overweldigd. Door de zwavelgeur. En de Ryokan (we waren er straal voorbij gelopen want het zag eruit als een vervallen loods) was ook niet al te mooi. Binnen werden we verwelkomd door een cologne van petroleum, schimmel en meer zwavel, hmmm. Maar goed, keep an open mind, en laat je verrassen. Dus na het gebadder en geluier en twee potjes Machi Koro die Ro maar niet van me kan winnen, mochten we gaan eten. En dat was een feestje! Onze tafel was gedekt met een scala aan bordjes en potjes en alles was ondefinieerbaar maar buitengewoon smakelijk. Overigens waren wij de vreemde eend in de bijt want de gasten bestonden allemaal uit Japanners, geen enkel buitenlands persoon gezien verder. Het personeel vond ons ook erg interessant en ik denk dat ze in de keuken wat om ons hebben afgelachen, die gekke buitenlanders die daar zitten te hannessen met die stokjes en waarschijnlijk alles in de verkeerde volgorde en combinaties eten. We slapen al vroeg en zitten de volgende ochtend om 7 uur al te stinken in het zwavelbad. Ro zijn ring heeft nu een hele spannende paarse kleur gekregen, maar dit schijnt weer weg te trekken na een paar uur. Na een spectaculair ontbijt (makreel en gestoomde groenten en rijstepap met de meest bijzondere toppings) op naar Tokyo!